133. ஊடல் உவகை!

 

133. ஊடல் உவகை!

 

இல்லை தவறவர்க்கு ஆயினும் ஊடுதல்

வல்லது அவர்அளிக்கு மாறு! 1321

 

பேரன்பென் மேற்செய்யப் பேருதவி செய்கின்ற

காரணத்தால் ஊடலைக் கைக்கொண்டேன்; – ஆரமுத

அன்பர்தம் மீதில்லை அப்பழுக்கென் றாலுமவர்

பொன்றிடாக் காதல் பொருட்டு!

 

 

ஊடலின் தோன்றும் சிறுதுனி நல்லளி

வாடினும் பாடு பெறும்! 1322

 

சின்னதோர் துன்பம் சிறகடிக்கும் நான்போடும்

மென்பிணக்குச் சண்டை விளையாட்டில்; - அன்பர்தம்

அன்புசிறு வாட்டம் அடைந்தாலும் பின்புறும்

பொன்பெறும் நன்மதிப்பே போன்று!

 

புலத்தலின் புத்தேள்நாடு உண்டோ நிலத்தொடு

நீர்இயைந்து அன்னார் அகத்து! 1323

 

செல்லச் சினங்கொண்டு செய்யும் சிறுவம்பிற்கு

இல்லை சுவர்க்கமும் ஈடென்பேன் – நல்ல

நிலத்தினில் நீர்பொருந்தி நிற்றல்போல் என்றன்

உளத்தினில் நின்றார் உடன்!

 

புல்லி விடாஅப் புலவினுள் தோன்றுமென்

உள்ளம் உடைக்கும் படை! 1324

 

கட்டித் தழுவிஅக் கட்டவிழா வண்ணம்நான்

இட்டு நிரப்பும் எரிச்சலுள் – நெட்டி

மலங்கடிக்கும் முற்றும் வளர்ந்திருக்கும் நெஞ்சைக்

கலங்கடிக்கும் போர்வெங் கணை!

 

தவறிலர் ஆயினும் தாம்வீழ்வார் மென்தோள்

அகறலின் ஆங்கொன் றுடைத்து! 1325

 

தப்பே சிறிதுமிலை தாரத்தின் மீதெனினும்

தொப்பென்று போட்டுத் தொலைவிருத்தல் – அப்ப‍ப்பா!

போதாத காலமிது போவென்னும் போதுமிதில்

ஏதோஓர் இன்பம் இருக்கு!

 

உணலினும் உண்டது அறலினிது காமம்

புணர்தலின் ஊடல் இனிது! 1326

 

உண்பதைக் காட்டினும் உண்ட உணவுநன்றாய்க்

கண்டசெறி மானம் களிப்பாகும்; – மண்டையில்வை!

பொன்நிமிட வேர்வைப் புதுப்புணல் ஆடுதலின்

சின்நிமிட ஊடல் சுகம்!

 

ஊடலின் தோற்றவர் வென்றார் அதுமன்னும்

கூடலிற் காணப் படும்! 1327

 

கொண்ட பிணக்கத்தின் கொண்டை பிடித்தங்கு

மிண்டாமல் தோற்றாரே வென்றார்;இவ் – உண்மை

உடுக்கை இடைமீதே ஒட்டியுற வாடும்

படுக்கையில் காணப் படும்!

 

ஊடிப் பெறுகுவம் கொல்லோ நுதல்வியர்ப்பக்

கூடலில் தோன்றிய உப்பு! 1328

 

வட்டச் சிறுநெற்றி வாய்க்கால் வழிந்தோட

ஒட்டிக் கலந்தின்பம் உய்வேனோ? - முட்டத்தான்

முன்னேறு கின்ற முயலிரண்டு கொண்டாளை

இன்னொருபொய்ச் சண்டை இழுத்து!

 

ஊடுக மன்னோ ஒளியிழை யாய்இரப்ப

நீடுக மன்னோ இரா! 1329

 

ஏற்ற இறக்கமெலாம் ஏய்ந்தவணி யாள்மனதை

மாற்ற முயன்றிடுவேன் மன்றாடி – ஆற்றல்

திரட்டித்தான் ஆங்கு திமிரட்டும் பெண்மான்;

இரட்டிப்பா கட்டும் இரவு!

 

ஊடுதல் காமத்திற் கின்பம் அதற்கின்பம்

கூடி முயங்கப் பெறின்! 1330

 

காதலுக் கின்பமக் காதலர் போடும்பொய்

மோதலி னாலே முளைவிடும்; – மோதற்குக்

கூடுதல் இன்பத்தைக் கூட்டும் உடலையுடல்

மூடுவ தாலே முகிழ்ந்து!

 

சும்மாசும் மாஎந்தன் 

   தோலுரித்துத் தொங்கவிடும்

அம்மாஅம் மாஉனக்கென் 

   ஆரத்தி – இம்மா

அரங்கத்தில் வைத்தே 

   அடிக்காமல் விட்டால்

தரத்துணிவேன் என்றன் 

   தலை!

 

வாங்காச் சுதந்திரநாள் 

   வாலிபரே! எம்நெஞ்சின்

நீங்கா நினைவலையின் 

   நேசகரே! – பூங்காஉன்

பாடல்கள்; பிள்ளைகள்நாம் 

   பார்வைப்பொன் வாண்டுகளால்

தேடத்தான் செய்கின்றோம் 

   தேன்!

 

தோப்பனே! என்னுடைய 

  தோள்வலியே! உன்னிடம்நான்

தோப்பனே; இல்லையதில் 

   தொந்தரவே; – மேய்ப்பனாய்ப்

பார்த்தனே என்நெஞ்சப் 

   பாழ்ஆட்டை; ஊள்ளாடும்

கூத்தனே! இந்தா!கை 

   கூப்பு!

 மணக்குமா என்ன

மறுநாளும் வைத்து

குணவதி தந்த

குருமா? - தணல்வைத்துச்

சூடாகத் தின்றால்

சுமாராய் இருந்திடும்;

சூடாறும் முன்னே

சுவை!

காதல் பித்து!

உட்சென்று நெஞ்சுள்

ஒளிய வரங்கேட்டால்

வெட்கத்தைத் தந்து

விலகுகிறாய் – வட்டநிலா

மேகத்துள் சென்று

மெதுவாய் மறைவதுபோல்

மோகத்தை நாணால்

முறித்து! 001

பாதரசம் சாப்பிடுதல்

பாழாகும்; பாவைஉன்

பாதரசம் தானெனக்குப்

பாயாசம்; – நாதரசம்

உன்பேச்சென் காதுக்கே

ஊட்டிவிடு; வாழ்தற்கே

உன்மூச்சை என்மூக்கில்

ஊட்டு! 002

ஊர்த்தெருவில் போகின்றாய்

ஓரா யிரம்நிலவு

ஊர்வலமே போவதாய்

ஊர்சொல்லும் – தேர்வலம்தான்

தேவதைநீ செல்வதாய்ச்

சேதிவரப் பாரென்று

மாவதைதான் செய்யும்

மனம்! 003

கூதலுக்கு யார்தான்

குடைபிடிப்பார்? பொங்கியெழும்

காதலுக்கு ஊரார்

கவிவடிப்பார்; – சேதமின்னும்

மென்மேல் அதிகரிக்கும்;

நெஞ்சம் பரிதவிக்கும்;

சொன்னால்யார் கேட்கின்றார்

சொல்! 004

காத்துவரும் போதெல்லாம்

கன்னியுன் வாசனைதான்

பூத்துவரும்; ஏதோஓர்

போதைதரும்; - நேத்துவந்த

நெத்தியின் நாற்றமா

நெஞ்சை நிறைத்துவிடும்?

புத்தியிலே நீயிருக்கும்

போது! 005

தேர்போகும் வீதியிலே

தேவி உனைக்கண்டு

கார்போகும் சோலையிலே

காத‍லித்தேன் – யார்கண்கள்

பட்டதென்று நானறியேன்

பற்பலநாள் மெய்க்காதல்

கெட்டதென்று நீசொல்லக்

கேட்டு! 006

ஒன்றேதான் காதல்;

ஒருத்தியே காதலி

என்றே வரைந்தேன்

இதயத்தில்; - இன்றே

கணியெனக்கு என்னாச்சு?

காயமெங்கும் காதற்

பிணியெனக்கு உன்னாலன்

பே! 007

பெட்டிக் கடைமிட்டாய்

பிள்ளைகளை ஈர்ப்பதுபோல்

கட்டி இழுக்கின்றாய்

கண்களால்; – துட்டில்லா

ஏழைச் சிறுவன்போல்

ஏங்குகிறேன்; தாராய்இப்

பாழைக்குத் தான்சொப்

பனம்! 008

கருவாச்சு நின்மீதே

காதல்;அடி போடி

கருவாச்சி உன்மீதே

காதல் – உருவாச்சு;

நீதின்று போட்ட நெடுயமாங்

கொட்டையிதை

யார்திங்க? நீயே

எடு! 009

நீயழகி நின்பின்

நிறைய பயல்வரலாம்;

வாயருவி நீந்தி

மகிழ்ந்திடலாம்; – நாயுருவி

நானென்ற போதென்மேல்

நாட்டம் செலுத்துவதார்?

தெனென்று நீயென்னைச்

சேர்! 010

தாயமாய் நெஞ்சைத்

தரையில் உருட்டுகிறாய்;

காயத்தைக் கண்ணால்

கழட்டுகிறாய்; – தாயத்து

நான்கட்டிக் கொண்டாலும்

நாளுமுன் காதற்பேய்

தேன்சொட்டாய்த் தின்குதெனைத்

தீர்த்து! 011

இந்நாள் வரைபிறந்த

எல்லா அழகியரும்

உந்தன்முன் மூன்றாம்

முடப்பிறைதான்; – தந்தானே

பொன்னால் முழுமதியைப்

பூமிக்கே; அவ்வகையில்

ஊன்னப்பன் தான்பிரம்மன்;

ஓ..! 012

வண்டெல்லாம் உன்னை

வளைவீசித் தேடுதுபார்

செண்டென்று நம்பியுன்னில்

தேனெடுக்க; – பெண்ணழகே!

என்னிடமும் கண்வண்டு

இரண்டுண்டு அனுப்புகிறேன்

உன்தா வணியை

ஒதுக்கு! 013

சிறுபுள்ளிச் சுற்றளவும்

தோற்கும் இடைமேற்

பெறுமொட்டி யாணம்

சுமைதான் – குறுந்தகடு

பூங்கீறல் பெற்றதுபோல்

பூவுதடு பெற்றவளே!

தாங்குகிறேன் என்நெச்சில்

தாவு! 014

ஆழி எடுத்துன்

அறைக்குடுத்து; என்மனத்

தாழி திறந்தென்

தவம்கடை; – வாழிஉன்

பூவிழி மத்து;அதனால்

போகிறேன் செத்து;உன்னால்

தீவிழித்த தேநெஞ்சத்

தே! 015

நிழல்நிலத்தில் வீழ்தல்

நிதர்சனம்; பூவுன்

நிழல்விண்ணில் வீழ்ந்து

நிலவாச்சு; – அழகியே!

பாவலன் நான்சொன்னால்

பைத்தியம் என்கின்றார்;

நீவலம் வந்து

நிறுவு! 016

நான்கிறுக்கன் பூங்கவிதை

நன்றாய்க் கிறுக்குவேன்

ஏய்பொறுக்கி என்றேன்னை

ஏசாதே; – வான்வழுக்கிப்

பூவிக்கு வந்தநிலா

பூத்ததென் கட்டிலிலா?

சாமியே! நின்தாள்

சரண்! 017

புரியவேண்டி யாட்குப்

புரிந்தாலே போதும்;

புரியா மலேயெங்குப்

போகும்? – அரியவளே!

எல்லாம் தெரிந்தவுனக்கு

என்னைத் தெரியாதா?

கல்லாச்சா உன்நெச்சு?

காட்டு! 018

விண்ணிலவில் நீருண்டா?

விஞ்ஞானம் ஆய்கிறது;

வெண்ணிலவே! நின்உடல்

வேர்ப்பதனைக் – கண்டிருந்தால்

வெட்டிச் செலவு

விரயமில்லை; விஞ்ஞானம்

குட்டிச் சுவரென்பேன்

கூர்ந்து! 019

இல்லா தவள்நீ

இடையளவில் என்னளவில்

போல்லா தவள்நீ

புரிந்துணர்வில்; – நல்லாய்

உனக்கென்னை விட்டால்

உறவுண்டு; உறவென்று

எனக்குன்னை விட்டால்

எவள்! 020

ஆளரவம் இல்லா

தறிந்துமுத்தம் இட்டுவைத்தாய்

நீளரவம் ஊரும்

நெடுங்காட்டில்; – ஆளரவம்

உள்ள இடத்தில்

உறவல்லார் போல்நடந்து

கொள்வதெனைச் செய்யும்

கொலை! 021

வான்நீலம் மொத்தம்

வழித்தாலும் போதாது;

மீன்கடல்நீர் நீலம்

மிகக்குறைவு; – நான்விரும்பி

ஏடெடுத்தேன் உன்னை

எழுதிட; மைவிழிக்

கூடெடுத்து வந்து

கொடு! 022

தூணிலும் நீயே;

துரும்பிலும் உள்ளாயே;

காணிடம் எல்லாம்உன்

காட்சியே; – நீணிலத்தில்

ஆண்டவனும் நீயுமொன்றே;

அண்டிவந்து அன்புருக

வேண்டியவை ஈயா

விடத்து! 023

பல்முத்தம் என்றேபண்

பாடினேன்; நெஞ்சில்என்

சொல்குத்திற் றோ?தூக்கில்

தொங்கியதே; – மெல்லியலே!

நாக்கில் நரம்பின்றி

நான்சொன்ன தாய்உனது

மூக்கின்கீழ் புல்லாக்கு

முத்து! 024

தேவி சிரிப்பே திருவிழா;

நான்தொலைந்து

கூவியழு கின்றேன்

குழந்தையாய்; – ஈவிரக்கம்

காட்டாமல் கூட்டம்

கலைகிறது; பேரச்சம்

வாட்டாமல் வாட்டுதெனை

வந்து! 025

பேச்சரங்கப் போட்டியிலே

பேரைநீ சேர்க்காதே

கூச்சல் இடக்கூடும்

கூட்டத்தார்; – பேச்சரங்கைப்

பாட்டரங்காய் மாற்றுவதாய்ப்

பாவையுன் பூங்குரலில்

ஆட்பட்ட தாலே

அதிர்ந்து! 026

நீர்மோக்க நீவந்தால்

நீர்ப்பரப்புப் பாசிகள்நின்

சார்பாக‍த் தான்சற்றே

தள்ளிநிற்கும் – ஊர்க்குடங்கள்

வாய்பிளந்து பார்த்திருக்கும்;

வாய்ப்பிதுபோல் தங்களுக்கும்

வாய்க்கா த‍தினால்

வழிந்து! 027

நீர்மோந்து நீள்கரையில்

நீநடந்தால் நீர்க்குடம்கண்

ணீர்சிந்தி பாரம்

நினைந்தழும்; – ஊர்வரைக்கும்

தன்னைச் சுமக்குமோ?

தாளாது ஒடியுமோ?

மென்மருங்குல் என்றுள்ளம்

வேர்த்து! 028

நின்னை வரைந்த‍தற்பின்

நீர்க்குளத்தில் போய்ப்பிரம்மன்

தன்கை அலம்பமலர்த்

தாமரையும், – பொன்னிறத்துத்

தூரிகையைத் தானலம்பத்

துள்ளியெழும் மீன்பொதியும்,

நீரிலே தோன்றினவே

நேற்று! 029

கோவிலுக்குப் போனபூ

கொண்ட உவகையினை

நாவிருந்தால் கூறிவிடும்

நால்வரியில்; – தேவியுன்

கூந்தலுக்கு வந்தபூ கூறப்

புறப்பட்டால்

பூந்தமிழிற் சொல்தீர்ந்து

போம்! 030

-தொடரும்-

வெண்பா!

 காலால் மிதித்தவனைக்

   கையால் எடுக்கவைக்கும்

மேலான முள்ளதன்

   மேன்மையிது; - சாலா!நீ

தாலால் மிதித்தோன்

   தலையால் சுமக்கு(ம்)வரை

ஏலாதென் றெண்ணா(து)

   எழு!